We hebben bizarre tijden achter de rug waarin veel onzekerheid heerste. Ook nu nog, nu het leven weer langzaam op gang lijkt te komen, blijkt de onzekerheid erg groot. Ondernemers die zich op elk niveau afvragen hoe te kunnen overleven, restaurateurs die zich afvragen hoe hun gasten te bedienen en boeren die zich afvragen hun oogsten binnen te halen. Van veel is er nu te weinig, maar ook van veel een gigantisch overschot. Voor mezelf waren het ook onzekere tijden en heb ik moeilijke beslissingen moeten nemen, zakelijk gezien dan. Maar ook wij van Culinaire Saisonnier komen er wel weer bovenop, al zal ons werk ook nooit meer hetzelfde zijn. Wat ik wel lekker vond was het tempo waar ik in leefde. In de autosport noemen ze dat pace en veelvuldig gebruikte ik dat woord. Mijn tempo ging naar beneden, noodgedwongen, en zorgde ervoor dat ik me echt goed voelde. Natuurlijk was daar de stress van de crisis, maar tevens het relativerend vermogen van datgene wat ik ook nu belangrijk vond. S ’ochtends een goede wandeling door de bossen met mijn hond, een intens contact met mijn kinderen, veel tijd met mijn gezin en zelfs heb ik geklust in huis. Niet mijn sterkste kant, maar samen met de kids bracht dat veel plezier. Lijf en leden kwamen tot rust en er was tijd om na te denken. De racebaan van het leven stond even stil en ik vond het heerlijk. Vaker dronken we samen een glaasje wijn, namen we meer tijd om met elkaar te praten en samen te eten en konden we de dag en elkaar gewoon bijbenen. Mensen hielden rekening met elkaar en er was oprechte interesse in elkaar. Ook nu kijk ik uit naar het weekend, lekker in de tuin, zonnetje op mijn kop en een lekker glas sauvignon op de rand van mijn loungebank. Het leven is zo gek nog niet.
Gastblog van Edwin Loos, hoofdredacteur Culinaire Saisonnier.
