Ik ben met een goede vriend op vakantie zonder duidelijk doel, maar met een leuk sportief Japans autootje. We beginnen dat hij, het is zijn auto, me vertelt niet teveel bagage mee te nemen en zeker geen koffer, oké. Gelukkig zijn wij van de generatie Tetris, dus met wat draaien, passen en meten komen de sporttassen in de achterbak van de Mazda mx5 te liggen, op naar de eerste tussenstop Wurzburg.
We gaan op weg naar de Dolomieten hebben we besloten. Het weer is goed. Goed plan… dan stoppen we voor info bij Federico van Cantine Monfort, mijn leverancier uit Trento die kennis heeft van de bergen en goede tips heeft. Het is september dus volop oogsttijd, maar hij heeft wel even tijd voor ons, we komen rond 17 uur aan en er wordt volop gewerkt.
We krijgen een uitgebreide rondleiding, proeven de wijnen, babbelen wat over het oogstjaar en hangen met onze neus boven de tanks waar de wijn staat te gisten (tip: adem niet te enthousiast in als je met je hoofd in een kelder boven een gistend vat hangt). Het bedrijf is gehuisvest in het stadje Lavis, letterlijk in het stadje, dus door de groei van het wijnhuis staat echt alles op elkaar gestapeld want uitbreiden zit er niet in.
Om 20 uur eten we een pizza bij Federico thuis. Boven het wijnhuis bevind zich een flat met ook zijn appartement en met de juiste info om de dolomieten te gaan ontdekken zijn we om 22 uur klaar om een hotel te gaan zoeken. “Hier, neem een doos wijn mee”, zegt hij doodleuk en we laten hem de auto zien. Dat gaat niet passen helaas, maar we moeten iets meenemen, dus dan maar 2 flessen Corylus, de nieuwe witte wijn van de Nosiola druif. De Nosiola is een ingetogen, maar o zo mooie autochtone druif uit Trento gekenmerkt door zijn hazelnoot aroma’s
De volgende dag gaan we wandelen door de dolomieten van hutje naar hutje, drinken bier, wijn en grappa en vermaken ons 4 dagen prima hiermee. Maar tja, wat gaan we nu doen vraagt vriend Jeroen me, jij bent hier de Italiaan, dus wees de gids. Nou zeg ik, Massimo van La Tunella heeft gevraagd of ik niet mee kwam helpen met druiven plukken, ik kan hem wel even bellen. Jeroen kon mijn enthousiasme niet beteugelen, hij drinkt niet echt wijn, heeft niet iets met wijn, dus laat staan druiven plukken. Ik haal hem over om even een half dagje mee te gaan ook omdat de weg vanaf Val di Fassa naar Cividale del Friuli erg leuk is om te rijden binnendoor.
Massimo is graag bereid om ons druiven te laten plukken. We komen dus vrijdag laat in de middag aan, worden onthaald op een korte wijn proeverij (het was al laat in de middag) en worden weg gestuurd met Marco de broer van Massimo van de brouwerij Birrificio Gjulia. Jeroen ook blij met een rondleiding in de brouwerij en een proeverij van 10 lekkere bieren. Marco kreeg op het hart gedrukt dat hij ons om uiterlijk 20 uur bij het hotel zou afzetten en ons daarna naar de wine&beer bar Alturis zou brengen… dat liep iets uit.
De volgende dag en maandag druiven plukken, dat was voor ons een ervaring en was erg leuk om te doen, zelfs Jeroen vond het leuk en leerzaam. Druiven voor de top wijnen, voorzichtig plukken, controleren dat er geen slechte druiven in zitten en netjes in een klein kratje leggen. De massa druiven om bulk te verkopen, alles mag erin zolang het maar druiven zijn, grote emmer die in een grote bak geleegd wordt, het was even wennen.
Maandag middag gingen we weer verder dus na de ochtend geplukt te hebben waren we uitgenodigd om bij de mama van Massimo en Marco de lunch te gaan nuttigen, een bordje pasta was ons beloofd, nou dat bordje pasta werd een 3 gangen lunch. We waren bijna klaar met de antipasti toen de moeder verschrikt zei, “ik ben de wijn vergeten!” Niet erg zeggen we nog, we moeten rijden, maar nee, zonder wijn dat kon echt niet. Nou ok, doe maar iets wat open staat en dan wit, dat drinkt Jeroen nog wel. Niets open en keuze uit 3 wijnen, de Ribolla Gialla was onze (meer mijn) keuze, en de enige wijn die we nog niet geproefd hadden. We eten verder, ik babbel ondertussen een beetje met de moeder en daarna met Massimo, drink mijn enige glas leeg (ik zou gaan sturen), maar na een uur denk ik een klein slokje mag nog wel, pak de fles die voor de neus van Jeroen staat om bij te schenken, leeg. Ik kijk Jeroen aan, jij drinkt toch geen wijn? Nee, zegt ie, maar jij bleef maar babbelen en deze wijn is wel erg lekker.
We hebben geconstateerd dat wijn wel lekker is, mits het de juiste wijn is en gaan weer op weg, met 4 flessen wijn, 2 dozen paste niet meer ondanks onze grote Tetris expertise. Volgende keer een grote stationwagen!
Deze gastblog is geschreven door Anton Silletti
Historie
In 1973 begint Nicola Silletti aan de officiële oprichting van het Import en distributie bedrijf Silletti. In de jaren is het bedrijf, dankzij een duidelijke visie met betrekking tot de kwaliteit van de te leveren producten, uitgegroeid tot een belangrijke speler in de Nederlandse markt.
Heden
Vandaag de dag kunt u bij Silletti terecht voor een zeer ruime keus aan typisch Italiaanse wijnen, dranken en levensmiddelen, allen met een hoge kwaliteitsgarantie en een goede prijs/kwaliteit verhouding.
Site: https://www.silletti.nl/